Als ik mijn leven zou moeten omschrijven zou ik het omschrijven als de eerste echte lentedag na een verrotte Nederlandse winter. Natuurlijk zou ik mijn leven liever omschrijven als ‘Onbeperkt Ben&Jerrys eten en niet aan komen. Of elke dag zoenen met een heerlijke kerel. Laat ik het dus houden bij de eerste echte lentedag na een verrotte Nederlandse winter. Je moet er soms tenslotte zelf een lentedag van maken. Ook al is het die regenachtige dag en zit je het liefst met Ben&Jerrys op de bank.

People life is what you make it. Ga alsjeblieft niet bij de pakken neer zitten. Natuurlijk heeft iedereen zo z'n mindere dagen. Van de week had ik m'n zusje aan de telefoon die zat even niet zo lekker in d'r vel. ‘Kop op hea sis, iedereen heeft wel eens een baaldagje' ‘Ja dat is ook wel zo' ‘Ik ken niemand die die dagen niet heeft, jij wel?!' ‘Ja, jij' . Ook ik heb ik van die baaldagen uiteraard. Soms kan een mens zich zo alleen voelen op deze wereld waar zoveel mensen zijn.

Vergeet niet dat je er niet alleen voor staat. Nooit niet. Ik ben bijna zeker dat ik voor alle mensen zou klaar staan die dit lezen. Soms is een knuffel al genoeg. De knuffels, de steun, de schouder, mijn vrienden (want gosh ik heb geweldige vrienden, thanks guys) mijn moeder en nog veel meer dingen en mensen in het leven maken mijn leven als een eerste echte lentedag na een verrotte Nederlandse winter. Voor mij is het dus elke dag lente met af en toe een buitje.

Ik moet zeggen dat ik me hier niet zoveel zorgen maak. M'n werk, tja.. dat zie ik wel als ik thuis ben. Van de week ging ik kijken voor vacatures. Tot ik me bedacht.. wil ik werkelijk m'n tijd in Australie doorbrengen met het bekijken van vacatures. Er komt vast wel weer iets op m'n pad als ik terug ben in Nederland. En natuurlijk denk ik er wel over na, want ik wil wel graag werken. Het enige waar ik me echt zorgen over maak is nog steeds m'n uiterlijk en m'n gewicht. In Nederland sta ik elke week op de weegschaal om er zeker van te zijn dat ik niet aan kom. Hier heb ik geen weegschaal. Af en toe voel ik me als een Buddha.
Ik en mijn fat ass booty hebben redelijk vrede gesloten met elkaar, maar het moet niet erger worden. Dus lieve mensen als ik over een maandje terug kom en jullie herkennen me niet meer dan moet ik naar bootcamp. Voor nu hoop ik dat vier keer hardlopen en zo af en toe springtouwen genoeg is om de weegschaal niet te laten ontploffen. Als dat het enige is waar je je druk om maakt Dja, dan heb je best een leuk leventje.

Wat spook ik verders al zo uit. Kristin (de Engelse) en ik hebben echt een prachttijd samen. We doen van alles.. elke week gaan we uiteten, gaan picknicken, biosje pakken, kayakken, etc. Over kajakken gesproken. Dat is een triest verhaal. Kristin en ik zaten samen in een kajak. Glad we didn't fall into the water. Helaas, m'n camera wel. Ik was prepared en had een lege memorycard erin gedaan. R.I.P. Camera die de halve wereld al heeft gezien.

Kristin is een vriendin die ik Nederland waarschijnlijk niet zou hebben. We zijn vrijwel tegenpolen. Ik check in elke ruit of m'n haar nog wel enigzins normaal zit en Kristin geeft er geen reet om. Ik gooi er elk weekend een aantal cocktails in, Kristin drinkt niet. Ik loop te godverdommen, Kristin gaat naar de kerk. Djamila reist met 2 koffers, Kristin leeft een jaar uit een backpack

We hebben zoveel lol samen dat is niet normaal. Kristin haar hoofd kan werkelijk boekdelen spreken. We lachen echt om helemaal niks, maar kunnen ook serieuze gesprekken hebben. Echt zo'n vriendinnetje die je nodig hebt als je aan de andere kant van de wereld zit.

Verders.. geef ik nu toch wel toe dat ik jullie aan het missen ben. Gelukkig kan ik heerlijk bellen met mn vriendjes en vriendinnetjes. Zo weet ik dat jullie me niet vergeten zijn.

Als ik terug ben in Nederland begin ik trouwens met salsalessen. Hoe leuk is dat? . Aangezien ik en mijn fat ass booty nu vrede hebben gesloten kan ik er maar net zo goed optimaal gebruik van maken niet dan?!

Sommige van jullie zullen denken. Heb je haar weer, ze is nog geen eens thuis of ze begint alweer aan iets nieuwsOf mogelijk denk je.. ik zie dat wel zitten, beetje met m'n billen schudden met Dja. Nou geef je dan op en neem een leuke vriend van je mee. Want wij (dja + annonieme vriendin) zijn nog op zoek naar twee lekkere donkere jongens met gevoel voor ritme. Ik wil de boeren niet beledigen, maar over het algemeen zijn Nederlanders niet heel ritmisch. En tja de voorkeur gaat toch uit naar iemand met een tintje. Latin, Suri, Antiliaans, maak allemaal niet uit als je maar kan dansen. Verder mag je dom zijn, stinken en een klompvoet hebben.

Kussen and much love,