Zucht.. ik heb zo het gevoel dat ik mijn excuses moet aanbieden aan vele van jullie. Sorry dat ik een tijdje niks van me heb laten horen. Mijn leven is dan ook zo leuk hier dat ik jullie vergeten ben en totaal niet mis.

Oke, eerlijk toegeven, mijn leven is hier leuk, maar nog niet zoooo leuk dat ik jullie vergeten ben. Hopelijk aanvaarden jullie mijn excuses en lezen jullie weer met veel plezier mijn verhaaltje.

Jullie kennen ze wel.. De auties die alles zo letterlijk nemen dat je op je woorden moet letten. Als ik een spreektwoord gebruik krijg ik vaak de vraag van Lode.. ‘Waarom..?’. Waarop ik antwoord ‘Waarom zijn de bananen krom’ (Mam je wordt overigens bedankt voor dit zinnetje. Ik snap nu stukken beter waarom je dat altijd zei). Waarop Lode weer zegt ‘Waarom zeg je dat.. Waarom zijn de bananen krom?’.Zo kan ik tijden door gaan, maar ik win het toch niet van zijn ‘Waarom-vragen’.

Laatst waren we naar de speeltuin geweest en onderweg naar huis ze ik tegen hem ‘Lode je bent mijn nummer 1’. Hij keek me aan alsof ik Russisch sprak en zei ‘1? Ik ben 4 hoor!’. Ik heb het overduidelijk echt niet begrepen. Natuurlijk is hij 4 en niet 1. Hoe kan ik hem zou zeggen dat hij voor mij 1 is. Dus wat doe ik, op alle mogelijke manieren proberen duidelijk te maken dat ik hem hoog in mijn achting heb zitten. ‘Lode je bent een kanjer’ ‘Wat is een kanjer?’ ‘Lode je bent een kampioen’ ‘Waarom zeg jij dat, kampioen?’. Waarom stel jij zoveel waarom-vragen, zal je bedoelen!

Soms (een stemmetje in mijn hoofd roept heel hard BIJNA ALTIJD) vinden mensen mij wat boers! Er is mij wel eens gezegt dat ik mijn klompen wel eens uit mag doen. Thanks mates voor deze complimenten.

Ook Nele en Bart lijken mijn comminucatie soms niet geheel te volgen. Zo ook met de volgende uitspraken als ‘Ik ga pitten’ ‘Ik zweet me het rambam’ ‘Ken het laaien’.

Oke, eerlijk toegegeven. Nu ik dit zo typ, komt dit niet overeen met de 9 paar schoenen die in m’n kamer staan.

Maar eerlijk lieve farmers, ik val toch best mee?!

Over boeren gesproken, Joyce en ik waren naar de Blue Mountains en we leken wel Britt en Imke. Wat een ramptoeristen zijn wij zeg. Stop Joyce en mij in het mooiste gebied wat er rond Sydney te vinden is en wij presteren het om te zeuren. Check even de foto’s en bedenk dan dat wij daar lopen met een trui aan, rugzak op, niet echt de charmanste kleding, kaart in de hand of in de tas, en mooie bijpassende sportschoenen. Het enige waar wij het op dat moment over kunnen hebben is als volgt

-Zeg Joyce, zouden mensen hier ook zelfmoord plegen?
-Ik hou niet van wandelen, ik haat wandelen (AL WANDELEND LANGS WATERVALLEN EN EEN PRACHTOMGEVING, en ja met schreeuwende hoofdletters).
-Poeeeh wat is het hier koud.
-5 minuten later.. Ik doe mijn trui uit want het is bloedheet.
-Ik moet er niet aan denken om 800 treden omhoog te lopen.
-Eigenlijk heb ik het wel gezien.. het zijn overal dezelfde bomen.
-Het zweet loopt van m’n voorhoofd.
-Hee wat raar, net had ik nog bereik (IPHONE ADDICTS).
-Zal hier ook een echo zijn? EEEEECHOOO. Nee er is geen echo.
-Dit is echt een plek voor een slechte thriller.
-Wat zullen er allemaal voor dieren leven?

En ga zo maar door. Op een gegeven moment kregen we toch de slappe lach om ons eigen gezeur. Al met al hebben we genoten en denk ik terug aan een gezellige, mooie en lachwekkende dag.

Joyce is hier voor een paar dagen geweest. Super leuke tijd saampies gehad. Hopelijk zie ik haar als ik langs de eastcoast ga reizen. We zijn naar wat standaard plekjes geweest rondom Sydney en vooral veel gechilt en bijgepraat.

Stelletjes emo’s waren we bij elkaar. Nog geen 1 keer in de tijd dat ik hier ben heb ik een traan laten gaan en ik ben met Joyce en ik barst gewoon twee keer in janken uit. En waarom?! Om werkelijk helemaal niks. 1 keer gewoon om een liedje.

Ja lieve mensen ik doe weer boekjes open voor jullie. We hebben saampies lopen janken bij ‘People help the people’ van Birdy. Stelletjes jankerds..

Genoeg emotioneel gedoe hoor. Gelukkig hebben we samen ook heel veel gelachen. En dan vooral om onze eigen stomiteiten.

Nog meer nieuws.. De eerste surfles staat. Aankomende zondag 9.30 lokale tijd sta ik op een plank. Ja kanjers van me, dan STA ik op een plank. Weer vraag ik mezelf af.. waarom?! (Lode kan waarom vragen stellen, maar dit is een terechte waarom-vraag).

Alle rampscenario’s gaan door mijn hoofdje heen (jullie weten onderhand weld dat mijn hoofd 24/7 werkt en dan alsnog overuren maakt). Manly beach hea.. haaien! Jij op een plank? Je kan nog geen eens op een plank staan als die aan wal ligt! Djaaaa doe niet zo gek ga dansjes wagen in de stad ipv rondjes zwemmen en je leven wagen.

Whaaaaa zo nu en dan wordt ik zo gek van die eeuwige strijd die ik om alles voer. Dit is een klein puntje, maar zo gaat het met alles bij mij.

Is er iemand op deze mooie wereldbol die dit ook heeft? Of misschien moet ik mezelf eerder afvragen of er iemand is die het niet heeft. Steeds vaker spreek ik mensen die ook zo in hun hoofd zitten.

Daarom vraag ik voor Sinterklaas een Ihead. Eentje die je uit kan zetten wanneer je dat uit komt. Eentje waar je apps kan downloaden zodat je sommige delen in je hersens optimaal kunt gebruiken. Eentje waar je foto’s mee kan maken zonder dat mensen het door hebben (ZO KAN IK ALLE KNAPPE MANNEN TERUGKIJKEN IN MIJN HOOFD, en natuurlijk alle mooie momenten opslaan die ik in mijn leven heb.)

Toppers van me.. dit was het weer voor vandaag. En ik beloof dat het volgende verhaal niet lang op zich laat wachten. I promise.

Nog steeds krijg ik super veel leuke reacties van jullie. Blijf dit alsjeblieft doen. Vind het leuk om te horen wat jullie uitspoken zonder mij.

From Sydney with a lot of love,
Jullie enige echte DJA